Ondernemer Jelle: "Ik ben geen jager, wel een wildliefhebber."
Dit jaar vind je een Veluwse Wildstoof in ons Veluwse Wild Seizoensbox Menu. Ik (Jelle) wilde natuurlijk wel met eigen ogen zien waar deze lekkernij vanaf komt en ben daarom half september samen met collega-creasoof Jeroen, de Veluwe op getrokken om met eigen ogen het meest imposante dier van de Veluwe te ontdekken; het edelhert. Daar leerde ik van een boswachter vele natuurweetjes, die ik graag hier met jou wil delen.
Het edelhert wordt ook wel de koning van de Veluwe genoemd. Dat komt vooral door het uiterlijk van een volwassen mannetje. Het kolossale gewei, de imponerende hals en de trotse houding; het hert heeft absoluut iets koninklijks. De mannetjes (herten) leven het grootste deel van het jaar samen in groepen die we roedels noemen. De vrouwtjes oftewel de hinden, leven in die zelfde periode ook in roedels, samen met hun kalveren en eenjarige herten. De hinden dragen overigens geen gewei. Edelherten zijn herbivoren, ze eten dus plantaardig voedsel. Ze voeden zich o.a. met gras, heide, boomschors, knollen, wortels, vruchten, zaden, knoppen, scheuten en loof van bomen.
Vlak voor de bronsttijd, die ieder jaar plaats heeft in september, wordt alles anders. De mannetjes verlaten hun roedel en trekken er alleen op uit. Dat ze zich anders gaan gedragen heeft te maken met een veranderende hormoonhuishouding. De testosteron die door hun lijf giert, maakt dat ze ook uiterlijk veranderen. Ze worden gespierder en rondom de hals vormen zich langere haren. De dan solitair (alleen) levende herten gaan op zoek naar vrouwtjes. Daarbij proberen ze concurrenten te imponeren met een soort gebrul: het burlen. Je zou het kunnen omschrijven als iets dat tussen het brullen van een leeuw en het loeien van een stier in zit. Soms komt het tussen twee herten tot een gevecht en dan is het hard tegen hard. Hoe groter de harem die een hert weet te verwerven, hoe mee nageslacht hij het jaar erop krijgt. De kalfjes worden eind mei, begin juni geboren. Ieder jaar in september trekken vele natuurliefhebbers naar de Veluwe in de hoop iets mee te krijgen van de rituelen die horen bij de bronsttijd. Jeroen en ik dit jaar dus ook.
We bezochten op die ene speciale septemberdag tegen de schemering enkele wildobservatieplaatsen onder leiding van een boswachter en een jager. En ja hoor… op de tweede wildobservatieplek was het raak. Een prachtig mannetjes hert burlde er lustig op los terwijl in de verte enkele geïnteresseerde vrouwtjes samen schaarden en langzaam dichterbij kwamen. Een prachtige excursie waarvan ik, zoals ik hierboven al zei, veel heb opgestoken. Niet alleen over het edelhert en al het andere wild dat op de Veluwe leeft, maar ook over hoe de jacht hier georganiseerd wordt en waarom jagen MOET gebeuren. Het verhaal van de desbetreffende jager staat online en kun je hier bekijken.
Ik kan alvast verklappen dat deze Veluwse Wildstoof smaakt naar méér. Je proeft de natuur en de liefde waarmee onze chef-koks dit prachtige stukje edelhert hebben bereid. Proef je mee?
