Vic(toria) moet optreden met het koor
"Die rode sjaal of dat rode vest?”, vraag ik aan mijn man die zappend voor de TV zit. Keuzes maken is voor mij moeilijk, zelfs met iets heel kleins als dit. "Ik zou voor dat vest gaan", zegt mijn man besluitvaardig en met dat antwoord ben ik blij. Héél blij. Een sjaal om mijn nek met zingen is geen pretje. We staan op het punt de deur achter ons dicht te trekken en de auto in te stappen op weg naar het kerst kooroptreden. Nog even wat parfum op en de haartjes in de lak en ik kan gaan schitteren.
Na een kleine 10 minuten rijden,terwijl de regen tegen de donkere autoramen klettert, arriveren we bij Herberg 't Gasthôes. De sfeer binnen is warm en gezellig en mijn medekoorleden (inclusief publiek) druppelen een voor een binnen. Eerst worden er nieuwe groepsfoto’s gemaakt voor de website voordat we plaats nemen op het podium. In de verte zie ik mijn zus en zwager aanschuiven bij mijn man met een heerlijke dampend kopje koffie in hun handen. Zo te zien hebben ze er zin in: in de koffie maar óók in het optreden. De dirigent tikt op zijn lessenaar en vraagt onze aandacht. “♫ Nu hoef je nooit je jas meer aan te trekken...♫", deze woorden galmen als 1ste klanken door de herberg. Een prachtig nostalgisch nummer van Boudewijn de Groot waar ik keer op keer de rillingen van krijg, zóóó mooi. Ook Vive la Vida van Coldplay en enkele kerstnummers brengen we ten gehore. Het publiek is razend enthousiast en we krijgen keer op keer een daverend applaus.
Tijdens het kerstoptreden waan ik me weer even als 14-jarige in de kerk in mijn geboortedorp terwijl het jongerenkoor de kerstdienst opluisterde. Mijn oudere zus speelde dan op de dwarsfluit altijd een intro van een kerstnummer waarvan de titel mij even is ontglipt. Maar dat het mooi was, dat is zeker. Zo een jongerenmis gaf me destijd altijd het échte kerstgevoel gevoel en dat krijg ik nu ook weer bij het optreden met Vocal Group Hoors, het koor waar ik momenteel lid van ben. Het optreden vliegt voorbij en voor ik het weet zit ik met een echt kerstgevoel na te genieten met een wijntje aan de bar.
Met een Rudolfneus (niet van de kou maar van de drank dit keer) stap ik uiteindelijk rond twaalven in de auto van mijn man, die me veilig thuisbrengt. Zoals altijd. Moe maar voldaan hang ik mijn rode vest over de bank en knuffel mijn hond. Ze likt me over mijn rode neus, die in mijn beleving alsmaar roder én roder lijkt te worden. Ik stommel naar boven en kruip in mijn bed. Daar droom ik over een witte Kerstmis en een kerstman met arreslee inclusief rendieren, waarvan ik degene met die Rudolfneus ben haha. Als ik de volgende dag wakker word en in de spiegel kijk zie ik dat mijn zuipneus is verdwenen. Gelukkig zijn dromen bedrog. Ik ben weer terug in de werkelijkheid. Goedemorgen!!
