Vic(toria) is dol op kerst
Kerst bestaat voornamelijk uit tradities. Het begint meestal al meteen na Sinterklaas of nee...zelfs al mét Sinterklaas. Wie heeft er niet ooit eens een adventskalender in zijn surprise of schoen gehad? Ik wel! Iedere dag weer een vakje openen van de kalender. Hoe leuk is dat. Ook ik haal na Sinterklaas meteen een kerstboom in huis en versier deze, onder het toeziend oog van mijn bejaarde Cocker Spaniël, in een prachtig lichtgevend object dat onze huiskamer voorziet van die speciale kerstsfeer. De week voor Kerst word ik op mijn werk steevast verrast door de Kerstman en keer ik met mijn kerstcadeau huiswaarts, waar mijn hond mij met luid geblaf verwelkomt: 'WOEFF, WOEFF, wat heeft het vrouwtje nu weer meegebracht?', zie ik haar denken terwijl ze probeert met haar scherpe hondennagels het secuur ingepakte kerstpakket te openen. Ik probeer dan altijd de orde te bewaren maar ongeduldig als ik van nature ben, scheur ik lekker mee met mijn viervoeter. Ik heb wel eens zo’n foute kersttrui in mijn pakket gehad en sinds die tijd is het dragen van zo een lachwekkend kledingstuk in mijn familie een traditie geworden. De vraag is ieder jaar weer: "Wie verschijnt er met de aller-, aller-, allerfoutste kersttrui aan het kerstdiner?"
Als het na een week van voorbereidingen dan eindelijk Kerst is, wordt het Kerst Gourmet Menu uit de koelkast gehaald en de kersttafel gedekt. Lekker samen kokkerellen in je eigen pannetje, dát is bij onze familie een echte kersttraditie geworden. Iedereen bakt wat hij of zij graag wil en we eten totdat we niet meer kunnen haha. Als onze buiken op springen staan, haal ik steevast de bordspellen uit de kast en spelen we nog een spelletje. Zo vliegt Kerst voorbij. Na enkele uren van samenzijn beginnen meestal de 1ste irritaties te ontstaan en opper ik wijs doch subtiel dat ik toch wel erg (kerst)moe ben. Om de beurt vertrekt dan de een na de ander naar huis en blijf ik samen met mijn man en hond achter. Dan begint het grote nagenieten.
Ik sluit als iedereen weg is, meteen de gordijnen en doe de deuren op slot. Even rust, morgen weer een dag. Dan nestel ik me onder een dekentje voor de beeldbuis en zoek ik op Netflix naar Sissy. 'Wie Sissy?', hoor ik je denken. Dat was dat meisje met dat lange prachtige haar, dat op haar 16e verjaardag trouwde met de Oostenrijkse keizer Franz Jozeph en daarmee de jongste keizerin ooit van Oostenrijk werd. Over haar leven zijn destijds enkele films gemaakt. In mijn kinderjaren stemde mijn moeder met Kerst de televisie altijd af op de Sissy-films, die je destijds alléén tijdens de kerstdagen op televisie kon zien. Netflix... daar hadden ze nog nooit van gehoord in de 70-tiger jaren. Tradities blijven gelukkig tradities. Ook ík geniet tijdens deze laatste rustige kerstuurtjes van de belevenissen van Sissy. De appel valt niet ver van de boom haha.
