Vic(toria) viert de jaarwisseling in Scheveningen
Het nieuwe jaar is begonnen. Na een paar daagjes ‘uitrusten’ in Scheveningen moeten ook wij gewoon weer aan de bak. Helemaal niet erg. Op vakantie met een pup van 13 weken is ook hard werken, weet ik nu uit eigen ervaring. Overmoedig als we waren hadden mijn man en ik voor Oud & Nieuw last-minute een klein hotelletje in Scheveningen geboekt, waar (zindelijke) honden welkom waren. Helemaal blij zijn we Oudejaarsdag dan ook afgereisd richting de zee. 'Het werk was gedaan (dachten we), nú even lekker genieten.'
Rond 14.00 uur arriveerden we op ons vakantieadresje. Het hotel was een soort van ‘villa kakelbont’, waar de tijd had stil gestaan. De deur van de hotelkamer ging nog gewoon open met een sleutel en er zat 24 uur iemand aan de receptie voor een praatje. Een familiegevoel alom. Er was geen lift. Hadden we ook nog eens een hotelkamer gereserveerd op de bovenste verdieping. Met een pup die nog wat onzeker is wat trappen lopen betreft, was dat achteraf gezien geen goed idee. Net als onze tassen en koffers moest ook zij gedragen worden. Mijn goede voornemen om in 2024 toch weer iets aan sport te gaan doen, werd hier wel héél letterlijk genomen. Het vuurwerk op Oudjaarsavond was schitterend mooi. Na een kort nachtje stonden we de volgende dag weer fris en fruitig langs de kustlijn om de ‘diehards’ die 2024 gingen inluiden met een duik in het ijskoude zeewater, aan te moedigen. Hippe opzwepende muziek klonk uit de speakers en de mensen gehuld in badkleding en badjas, zongen en sprongen in de rondte. Wat een sfeer. Mijn man en ik konden niet mee duiken. Onze pup had ons nodig helaas :)
Terug op onze hotelkamer deden we alle drie een dutje. Moe van alle indrukken, de snijdende zeewind en de nodige alcohol van afgelopen nacht, vielen we als een blok in slaap. Tegen zessen werd ik wakker gemaakt door mijn pup. ‘Natuurlijk, ze moest naar buiten om haar behoeften te doen.’ Ik had uit voorzorg de vloer van onze hotelkamer al afgedekt met een tentzeil om eventuele ongelukjes te ondervangen. Ik deed snel mijn laarzen aan en stormde met Mollie op de arm, de houten krakende trap af (100 treden). Buiten adem passeerde ik de receptie waar een grijze mevrouw van mijn leeftijd mij vol medelijden aankeek en zei: “Heeft het ‘hartenbrekertje’ weer hoge nood?”. “Het is weer zover ja”, antwoordde ik vriendelijk doch ook geïrriteerd, terwijl ik mijn schatje van inmiddels 6 kilo op de grond zette. De nood was hoog. Het helmgras naast het hotel bood uitkomst. Na gedane arbeid liep ik wederom met mijn pup op de arm de 100 treden op naar boven. Ik viel boven aangekomen wederom helemaal uitgeput langs mijn man op bed. Ik dacht: ‘Nu word het écht tijd om zo snel mogelijk de Zumba lessen op te pakken. De nood is hoog. Mijn conditie is nog nooit zo belabberd geweest. Maar voordat ik ga lijnen, ga ik me op de boulevard in een van de gezellige restaurantjes voor de aller-, aller-, allerlaatste keer te goed doen aan een fancy diner. Ik heb zin in een lekkere biefstuk met frietjes. En anders mijn pup wel. Nog even culinaire genieten . Fijn 2024 iedereen...sport ze!'
